Lig boyunca haftada yalnızca 1 futbol maçı seyreden bir kimsenin 10 yılda yaklaşık 1 ayını maç seyretmek için ayırmış olacağını tahmin eder miydiniz? Buradan, izlemeyen kimse atom parçalamıyor olabilir nihayetinde, yorumlarını duyar gibi olsam da; işin içine maç özeti, tartışmalı pozisyonları, gazetedeki haberlerini, transferleri takip etmeyi de katarsak futbola ayrılacak süre sanırım ay değil yıla da tekabül edebilecek. Okumaya devam et
32 defa okundu.
Yönetim… Hakkında yüzlerce hikâye veya bilimsel kitap bulabileceğimiz, önemli hissettiğimiz konu. Lider-yönetici karşılaştırmaları, nasıl iyi idareci olunur bu ve bunun benzerleri yıllardır dillendirilen ve çok kafa ağrıtan mevzular. Konunun geniş dalları budakları olduğundan burada altını çizmeyi düşündüğüm şey yönetimle altbirimler arası ilişkinin niteliği olacak.
Her yönetici elinin altında, himayesinde veya emrinde bulunan bireylerin kaliteli ve işbilir olmasını ister. Nedeni elbet basit, malum başarı. Ne vahimdir ki kaliteli çalışan isteyen, hem de en iyisinden olsun diyen bazı kısım yönetici, yönetme kısmını sadece isminde taşıyıp faaliyete geçiremeyerek kendinde olmayan kalite vasfını çalışanlarından beklemektedir. Hoş, tabi ki böyle bir beklenti kalitesiz bir yöneticinin de hakkıdır elbette. Ancak var olabilecek kaliteyi yoğuracak, kanalize edecek veya örgütleyecek usta eller ya da gerçek bir yönetici olmadıkça alt birimlerin niteliğinin ne kıymeti ola?
Ne yazık nitelikli çalışanı olup kullanamayan yöneticilere, ne mutlu azı çok yapabilen, sevgiyle önde olan önderlere…
52 defa okundu.
Yaz tatili, yazın bitmesinden hemen sonra bitti ve bugün milyonlarca öğrenci için –o meşhur mecaz ile- “ders zili çaldı”. Ben, bugünü tam 16 yıl yaşadım, bu seneyle birlikte de 17 oldu. O kadar senedir benim için her şey aynıydı aslında. Erkenden kalktım, imkânlarım nispetince en yeni elbiselerimle okuluma gittim. Yine heyecan… Hem de dışarda beni sırılsıklam eden, sevinç ile adrenalinin karışımı şeklinde bir yağmur vardı. Ayakkabımın içini ve gömleğimi ıslatan işte o sağanaktı. Neyse ki güneş, hala neşeli huzmeleriyle bana kurutma konusunda iyi bir yardımcıydı. Ayrıca ıslaklığı saklayan koyu renkli takım elbisemin de hakkını yemeyeyim.
Dedim ya her şey aynıydı bende. Ben, etrafımda öğrenciler ve yepyeni bir yıl. Fark mı? Sadece giydiğim elbise ve davranışlarımı kendisine göre şekillendirmem gereken bir öğretmen kalıbı. Ayrıca üzerime bir beden büyük hissettim bu kalıbı. Şimdi şöyle de bir bakayım kendime yakışmış mı diye. Eh, fena değil. Yok, aslında, yakışıklı da sayılırım. Lila renk gömleğim bu konuda bana faydası dokundu, sağ olsun, yani eskimesin. İşte tek fark bol da gelse bu üzerimdeki iki şey, takım elbisem ve rolüm olunca yine hayat aynı devam ediyor, bundan eminim. Ha bir de, sınıf arkadaşları arasında suskun, sessiz duran ve boyu yıllar sonra uzayacak olsa da diğerlerinden kısa olan ve bütün bu olumsuz hissettiği algılara rağmen başarılı bir akademik ilerleme gösteren ben’den daha şanslı bir pozisyondayım. Bunu düşününce şimdi çok çok iyiyim. Acaba bahçede sıraya durmuş, öğretmenlerinin sus telkinlerine boyun eğmek, belki de aylardır göremediği arkadaşlarıyla muhabbeti yarıda kesmek zorunda olan o enerjik, potansiyel cevherlerden birinin hemen orda evrim geçirip boyu uzasa ve üzerindeki elbise de külkedisi misali birden takım elbise olsa, sonra arkadaşlarına sus demeye o da başlar mı. Değilse neden? Veya o, öğrenciler hizayı tam sağlayamadı diye onları azarlayan, bir anda küçülüverse ve kıyafeti de mavi renk bir hale bürünse mükemmel bir hiza ustası olup azar yemez miydi? Değilse neden? Geleceğin insanlarını terbiyeli, sus deyinde susan, iyi hizaya giren insanlar üretmenin derdine girerken yoksa işin içine kişisel hislerimiz mi giriyor, ya da ne kadar da çok giriyor. Doğru! İnsan fıtrat itibariyle duygularından kendini soyutlayamaz ama…
Diyorum ki, oradaki yaramaz afacanla öğretmenin arasındaki fark, aslında büyüme ve gelişmenin dışında hiçbir şey. Bu aynılığı bilen eğitimciler, yarının eğitimcilerini daha sağlıklı iletişimlerle –yani eğip bükmeden ve toleranslı- şekilde süreci sürdürecektir. Dolayısıyla, bundan bin yıl önce yirmi yaşındaki bir insanla bin yıl sonraki insan aynılar. Bu içgörüyle yaşayan münevver insanlarla aydınlık bir geleceğe adım atmak temennilerimle…
19.09.11
Tunahan
68 defa okundu.
Her milletin gurur duyduğu, işte biz şöyleyiz böyleyiz deyip mutlu olduğu birtakım özellikler vardır. Doğal, zira insanın doğasında vardır: az ya da çok. Bizim milletimizin ise birçok… Şunu yaparız, şu şekilde yaparız şeklinde diğer milletlere böbürlendiğimiz çok ama çok şeyler sayarız. İşte bunlardan bir tanesi de dilimizin zenginliğidir. Zengindir, değildir konularına değinmeden “çekmek” mastarını sıkmadan, şöyle etraflıca ele almak istiyorum.
Zannımca sözlüğümüzde “çekmek” mastarı için ayrılan bölümün sayfaları oldukça fazladır ve ilk anlamı ise “asılmak, bir nesneyi bir noktadan diğer bir noktaya taşımak için kuvvet uygulamak”tır. Fakat biz;
Birini kıskandığımızda “-e bilmek” ile olumsuz çekimle “çekemeyiz”.
Utandığımızda “-in” yapım ekiyle çekinir, birini bela ve musibete duçar ettiğimizde de “-tir” yapım ekiyle “çektiririz”.
Vazgeçtiğimizde, bir şeye son verdiğimizde “-il” yapım ekiyle “çekilir”, biriyle sağlam bir rekabete girince “çekişir” ve o kişinin –belki de rekabetin bir meyvesi- arkasından ileri geri konuşursak da “-iş” ve “-tir” yapım ekleriyle “çekiştiririz”.
Merakımız vardır genel olarak, bol bol “fotoğraf çek”eriz. Hatta fotoğraf çekme özelliği bulunmayan telefon, bizim için telefon sayılmaz.
İyi diyalog kurmak maksadından ziyade işlerimizi yaptırmak için “yağ çek”er ve bunu yaparken hiç “çekinme”yiz.
Birlikte sevinmeye, eğlenmeye bayıldığımızdan olsa gerek düğünlerde “halay çek”eriz. Eğlencemizin dozunu iyi ayarlamakta sorun yaşayınca düğünde silah kullanıp birbirimizi, hatta damat/gelini vurmakla diğer insanların “dikkatini çek”eriz. Ayrıca bu gibi dikkat çekici işlerde diğer milletlere nispetle “başı çek”eriz. Neden böyle yapıyorsunuz denilince, biraz diklenici ruhluysak peşkeş veya “rest çek”er, gözümüz kararırsa “çeker gider”, sivrilikte uç dereceye ulaşmaya cüret edince de “bıçak-silah çek”er, sonra da kendi başımıza açtığımız belanın “derdini çek”eriz.
Eskiden “telgraf çek”ilirmiş. O da yaygın olmadığı için pek görüşemediğimiz, içimizde bir ukde olarak kalmış olacak ki görüşmeyi, konuşmayı yani iletişim kurmayı çok sevdiğimizden irtibat kurmayı “iple çek” eriz. Ancak maalesef her yerde “telefon çek”mez. Gerçi artık çok yerde “dört çek”iyor(muş). Kontörümüz aramaya yetersiz ya da bedavamız varsa “mesaj çek”eriz.
Alışveriş mi? Bu çağda tam çılgınıyızdır. Cebimizde metelik olmasa bile bizlere büyük lütuf olan muhterem alternatifimizi kullanarak “kart çek”eriz. Ancak kartı eşimize vermiş isek ve o da bizi “önü çek”ilmez bir borca sürüklemişse “fırça çek”eriz. Kızmışsak, çok kızmışsak belki de “araya duvar çek”er bir müddet konuşmayı keseriz. Daha da sinirlenmişsek evliliğimizin üzerine –hani kolay ya- bir “çizgi çek”er evliliğimize son veririz. Nedeni makul gelir: para “suyunu çek”miştir. Ama böyle sudan sebeplerle çok boşanırız.
Okulluyuzdur ya da okullu olmuşuzdur yıllar yılı. Hatırlarsınız, Türkçe derslerinde sıkça “fiil çek”mişizdir orda. Çalışmayınca da cesaret edebilmişsek “kopya çek”miş, teneffüste de top oynayıp “şut çek”mişizdir. Muzırda ileri isek –maçta sinirler hep gergindir- arkadaşımıza maçta “hareket çek”mişizdir.
Dedim ya, dilimiz zengin mi değil mi konularına girmeyeceğim. Ama hakkında “film çek”ilebilecek kadar ilginç ve geniş kullanımları var olan bu “çekmek” mastarı bile bazı düşünce yapısına sahip insanları tüm bildiklerini sıfırlatacak, “reset çek”tirecek nitelikte. Tüm bu anlattıklarıma güzel bir “cila çek”ip, “mastar çek”imlerinin stüdyosunun genç dimağlarımız olmasını temenni ederim
Tunahan
16.09.11
70 defa okundu.
Hayatta birçok zıt terim vardır. İlk aklıma gelen beyaz ile siyah, iyi-kötü, güzel-çirkin vb. Ve aydınlık ile karanlık… Bu iki terim aslında birbirlerine sıkıca bağlı. Aralarındaki bağı ise ziya yani ışık sağlamakta. Ziya ne kadar çok olursa aydınlık o kadar … Okumaya devam et
Bugünlerde işe yeni başladım. 16 yıldır devam eden örgün eğitim hayatım artık nihayete erdi. Ben çalışmaya başlarken de yüzlerce insan sona yani emekliliğe ayak bastı. Emeklilik kelimesiyle tanışmama daha yıllar yıllar var ve onunla ilgili hiçbir olumsuz bir anım olmamasına karşın bu kelimeyi çok itici buluyorum. Emeklemek gibi bir anlam canlanıyor sanki zihnimde de o emeklediğim şirin ama çaresiz olduğum zamanlardaki hallerime gideceğim oluyor.
Emekler veririz işe, hayata, insanlığa… Bunu ömür boyu da yaparız. Aslında da hep bir emekler silsilesidir uğraştığımız. Çünkü attığımız her adımda dahi bir gayretimiz, var olan enerjimizi bir amaç doğrultusunda kullanmak vardır. Belli bir yaşa gelininceye kadar emekler hep devam ettiği gibi emekli olunduktan sonra da emek bitmez. Dedim ya emek hep vardır; ancak ondan sonra ki emeklerin pek kıymeti yoktur sanki.
Uzun yıllar emeğini harcayanlarda emeklilik günlerindeki planları düşlemek gelir mutlaka. O günlerin ne kadar güzel olabileceği tasvir edilebilir. Hoş, emekli olunca boşluğa düşen insanların çokluğu apayrı mesele. Geçen gün, yeni taşındığım ilçedeki taksici Tacettin Abi ile tanıştım. Kendisi emekli ambulans şoförü. Taksisiyle yolda giderken birden yağmur başladı. O sırada hava soğuk, arabanın silecekleri de yağmur sularıyla cedelleşmekteyken Tacettin Abi “Bak şimdi deniz kenarında olacaksın, bu yağmur tanelerinin tek tek suya düşüşünü üşümeden izleyeceksin” dedi. Ben birden irkildim önce ve hemen gözümün önünde abinin anlattıkları perdeleniverdi. Denizkıyısı, deniz deyince akla ilk gelen tatil olunca sordum O’na tatillerle aran nasıl diye. O da dedi ki “Emekli olmadan önceleri benim yıllık 20 gün iznim olurdu, onda da aynen bu dediğimi yapar, denizin kıyısında güzel bir tatil yapardım. Şimdilerde çocuklar, hanım neden tatil yapmıyoruz, sen boşa mı emekli oldun diyorlar” dedi gülümseyerek. Bunun arkasından “Sen tatilden de emekli olmuşsun abi” diyecektim ama o sırada çoktan düşünmeye koyulmuştum: emeklilik=rahatlık mı? Yoksa emeklilik yaldızlı bir geçmişin hazin sonunun bir habercisi, tabut yoluna giden yola dönülecek son kavşak mı?
Bazen aklıma, emeklilik için ayrılan ve ödenen paraları biz kendimiz biriktirsek de belli bir yaştan sonra ordan alıp alıp kullansak diye komik fikirler gelir de düzenin çarkına güleceğim gelir. Yıllar yılı emekli maaş kuyruğu da beni böyle düşünmeye sevk etmiş olabilir. Neyse ki son yıllarda o manzaralar azaldı. O hal için bilinçaltlarına “oturup duruyorsunuz, biraz emek verin, sıraya geçip bekleyin de alın maaşınızı” mı denilmek istenirdi bilemem.
Bir de emeklilerin sürekli takıldıkları mekânlar vardır ya, çevrede oralar hep bilinir. Son durak bellidir zaten: bir mezarlık… Son iskân yeri. Oraya varma çoğu zaman arka plana atılır, belli yerlere takılınır. Bunlardan bir tanesi huzurevi olsa gerek. Her bayram yapılan huzurevi röportajlarıyla görünürler ordan çok insana. Huzurevi isminin de niçin o şekilde verildiği, huzur içinde yatılacağı mezar köşkü için hazırlanan bir konak mesabesinde olduğuyla ilgili gibi.
Emeklemekten emekliliğe uzanan hayat yolunda insan yeryüzünde hep tutunmaya çalıştıkça kalabilir. Emekliliği bir çıkış kapısı olarak görmek saçma, emeklilikten sonra hiçbir emek vermemek imkânsız, her gününü en güzel değerlendirip genç-yaşlı iken güzel yaşamak ise en mantıklısıdır. Güzel ve mutlu yaşamak temennilerimle…
Altınyayla, Burdur
2011-09-10
69 defa okundu.